In the middle of nowhere.....
Door: Oda
Blijf op de hoogte en volg Oda
23 December 2007 | Australië, Alice Springs
Hoihoi iedereen,
Bedankt allemaal voor jullie leuke reacties en goede wensen.
Vanaf Katherine bleven we nog een tijd door de Northern Territories rijden. In Mataranka hadden we 's nachts weer onweer maar deze keer was het meer harde regen, al bleven de donderslagen slecht voor je trommelvliezen. Er zaten ook weer kangoeroes en grote witte kaketoes met een grappige, gele kuif.
Op weg naar het zuiden zag je het landschap langzaam veranderen. Steeds vlakker, lage struiken, en de grote termietenheuvels die hier steeds meer op standbeelden leken, verdwenen zoetjesaan. De lucht werd steeds mooier, misschien omdat we die nu helemaal om ons heen zagen. Het nadeel was dat er overal veel kadavers lagen. Hoewel we vaak Road Trains tegen kwamen, rijden ze denk ik toch voornamelijk 's nachts. In ieder geval passeerden er veel toen we een keer langs de Highway in onze tent lagen. Zo te horen tenminste, want ik hield de rits dicht omdat ik net achterna gezeten was door een grote, vliegende kever (ongeveer 8cm) waarvan er hier talloze rondzwermden, en vanwege de enorme dikke padden en slangen die er onder andere zaten. Toch dacht ik bij mijn voeten nog een beest te voelen maar dat bleek mijn BH te zijn, ha ha. Maar toen ik om zes uur op stond kwam net de zon boven de tent uit en zag de omgeving er betoverend uit. Echt zalig om zo midden in de natuur te zijn.
Richting Alice Springs kwamen we veel Creeks tegen maar nergens was meer water, behalve in Tennant Creek. Het stadje zelf leek helemaal uitgestorven en de paar winkeltjes die open waren hadden allemaal tralies voor de ramen. Het overnachten was er wel leuk want we zaten bijna alleen op de camping. De eigenaar opende speciaal voor ons het terras en draaide vrolijke muziek. Helaas was het om half zeven sluitingstijd dus dronken werden we niet, maar we konden wel even proosten op weer een fantastische dag (weet je nog, Els?).
Hoewel we dachten dat de woestijn steeds kaler zou worden, bleef er toch steeds begroeiing. Het wisselde wel; boompjes, struiken, gras of van alles wat. De grond was intussen overal rood zodat je steeds weer een mooi effect kreeg. Vooral toen we bij de Devils Marbles kwamen. Het was net of iemand ronde stenen op elkaar had gestapeld, maar dan van een gigantische afmeting en verspreid over een hele vlakte. KEIgaaf! Ook bij Barrow Creek was de omgeving speciaal. Daar had je een aantal rode heuvels met een soort groen 'glazuurlaagje' van graspollen. We wilden er een nacht blijven maar het dorp bestond, naast een Telegraph Station, uit een soort hotel-bar-camping ineen. Het zag er nogal onguur uit en er lagen allemaal gesloopte auto's, dus voor alle zekerheid reden we maar door tot het volgende gehucht, ook omdat we geen geschikte wild-campingplek zagen. Ti-Tree bleek tot onze verrassing weer prima. Dit was ook alleen een tankstation met Roadhouse maar we konden er kamperen, lekker 'fish 'n chips' met een heerlijke salade eten en een flesje bier (zonder glas) drinken terwijl de chauffeurs een praatje met ons maakten waar we eerlijk gezegd niets van verstonden. Maar de sfeer was goed dus ook bij het volgende roadhouse stopten we (overdag). Daar stond een groot beeld op een heuvel, de Aileron Man. We liepen er een hele tijd rond want niet alleen deze krijger was interessant, het uitzicht was er ook geweldig en er lagen overal glinsterende stenen. Daardoor kreeg ik toch een beetje een kerstgevoel. Dat werd nog sterker toen de supervriendelijke mensen van het Roadhouse kerstmuziek draaiden terwijl wij genoten van een koude cola na onze warme wandeling. Naast het café had je een Art Gallery waar een paar Aboriginals op de grond zaten te schilderen. Bij elke nederzetting onderweg kwamen we deze mensen tegen. Meestal hele groepen en vaak dronken. De overheid probeert ze te helpen via hun artistieke aanleg maar ik weet niet of dat slim is. Zo te zien heeft het als effect dat sommigen rondhangen en drinken, ook de vrouwen. Dat proberen ze dan weer tegen te gaan door in Aboriginalgebied drank te verbieden. Zo kampeerden we een keer in een plaatsje waar alcohol streng verboden was, ook op de camping, en kreeg Hans een blaastest in de middle of nowhere waar drie agenten zich zaten te vervelen.
In Alice Springs sloegen we een voorraad water in, plus een aantal blikken en brood, want we wilden eerst een stuk naar het westen, de Tanamiwoestijn in. Met ons voertuig kwamen we maar een paar honderd kilometer ver, waarvan we sowieso al een heel stuk door de kuilen hobbelden. Toch bleven we een paar dagen onderweg omdat het er zo mooi was. Af en toe wandelden we (voor de lol, ha ha) uren in de bloedhete zon door de woestijn. Niet alleen goed voor onze beenspieren maar ook voor onze armen omdat er steeds van die irritante vliegjes in onze oren, neus, ogen en mond probeerden te kruipen. En hier waren het juist de Aboriginals die regelmatig stopten om ons een lift aan te bieden. Ontzettend aardig, al maakten we er geen gebruik van want we zagen van alles. Natuurlijk weer kangoeroes, een struisvogel met een kleintje, papegaaien, gieren en er staken regelmatig hagedissen van een halve meter over. En dan de omgeving. Soms keken we tegen struiken aan maar in de verte waren altijd weer heuvels, of we reden over weidse velden met alleen wat grassprieten. Je kon er eindeloos ver kijken over het rode zand met daarboven de blauwe lucht. En telkens cirkelden er door de wervelwind rode zandkokers over de vlakte. Puur genieten weer.
Daarom besloten we ook een aantal dagen te besteden aan de MacDonnell Ranges, dus reden we vanaf de Stuart Highway weer een paar honderd kilometer westwaarts. Wat we zagen was zo indrukwekkend dat je er alleen met eerbied naar kon kijken. Zo stonden we onder rode rotspartijen waarbij je zo ver omhoog keek dat je er stil van werd. De kleuren varieerden van felrood tot paars en oranje, soms grijs, wit of groen, maar het geheel was groots. Dan is een mens maar nietig. Vooral wij met ons tentje in deze enorme omgeving. Maar zelfs hier was kamperen een luxe, dat is dan ook weer Australië. Je zet je 'huis' even recht op een open plek waar toiletten, kranen en overdekte picknicktafels staan. Dat heet dan nog wildkamperen. Zodra je er iets voor moet betalen wordt het een camping maar dan heb je ook meteen douches, gaspitten, gasbarbecues, koelkasten en een zwembad ter beschikking. Hoewel, het blijft toch natuurgebied. Bij de wc hing een waarschuwing voor dingo's. Die zagen we niet maar het meisje dat net voor mij ging douchen werd meteen gebeten door een schorpioen. Gelukkig was er hulp in de buurt en had ze er niet al te veel last van (ik wist niet dat er verschil in zat). Maar verder was het (alweer) grandioos. We zagen zonsondergangen vanaf hoge bergen, dronken koffie in het maanlicht en maakten tochten over het ene rotsgebied na het andere, waarbij we regelmatig ons verstand stonden te vergapen. Zoveel kleurencombinaties in stenen en rotsblokken dat je er thuis graag een vloer van zou leggen. Alleen een beetje zwaar voor de rugzak, dus zitten we hier weer gewoon met onze spullen in dit leuke woestijnstadje. Ook interessant. Zo hebben ze hier een School of the Air, waar ze 90 kinderen uit de hele Outback (een kind woont 1000km ver) thuis lesgeven door middel van internet via satelliet (tot vorig jaar nog met radioverbinding). De kerstversiering is hier echter minimaal dus gaan we morgen gewoon verder om het ergens anders te vieren. Met een temperatuur van tegen de veertig graden wordt het waarschijnlijk een barbecue.
In ieder geval wensen wij jullie allemaal:
veel vrije dagen (wat is dat ook alweer, werken?)
fijne kerst
heerlijk eten
knallend vuurwerk
lekkere nieuwjaarsborrel
Kortom: veel gezelligheid en een goed gevoel in 2008!!!
Oda en Hans
Bedankt allemaal voor jullie leuke reacties en goede wensen.
Vanaf Katherine bleven we nog een tijd door de Northern Territories rijden. In Mataranka hadden we 's nachts weer onweer maar deze keer was het meer harde regen, al bleven de donderslagen slecht voor je trommelvliezen. Er zaten ook weer kangoeroes en grote witte kaketoes met een grappige, gele kuif.
Op weg naar het zuiden zag je het landschap langzaam veranderen. Steeds vlakker, lage struiken, en de grote termietenheuvels die hier steeds meer op standbeelden leken, verdwenen zoetjesaan. De lucht werd steeds mooier, misschien omdat we die nu helemaal om ons heen zagen. Het nadeel was dat er overal veel kadavers lagen. Hoewel we vaak Road Trains tegen kwamen, rijden ze denk ik toch voornamelijk 's nachts. In ieder geval passeerden er veel toen we een keer langs de Highway in onze tent lagen. Zo te horen tenminste, want ik hield de rits dicht omdat ik net achterna gezeten was door een grote, vliegende kever (ongeveer 8cm) waarvan er hier talloze rondzwermden, en vanwege de enorme dikke padden en slangen die er onder andere zaten. Toch dacht ik bij mijn voeten nog een beest te voelen maar dat bleek mijn BH te zijn, ha ha. Maar toen ik om zes uur op stond kwam net de zon boven de tent uit en zag de omgeving er betoverend uit. Echt zalig om zo midden in de natuur te zijn.
Richting Alice Springs kwamen we veel Creeks tegen maar nergens was meer water, behalve in Tennant Creek. Het stadje zelf leek helemaal uitgestorven en de paar winkeltjes die open waren hadden allemaal tralies voor de ramen. Het overnachten was er wel leuk want we zaten bijna alleen op de camping. De eigenaar opende speciaal voor ons het terras en draaide vrolijke muziek. Helaas was het om half zeven sluitingstijd dus dronken werden we niet, maar we konden wel even proosten op weer een fantastische dag (weet je nog, Els?).
Hoewel we dachten dat de woestijn steeds kaler zou worden, bleef er toch steeds begroeiing. Het wisselde wel; boompjes, struiken, gras of van alles wat. De grond was intussen overal rood zodat je steeds weer een mooi effect kreeg. Vooral toen we bij de Devils Marbles kwamen. Het was net of iemand ronde stenen op elkaar had gestapeld, maar dan van een gigantische afmeting en verspreid over een hele vlakte. KEIgaaf! Ook bij Barrow Creek was de omgeving speciaal. Daar had je een aantal rode heuvels met een soort groen 'glazuurlaagje' van graspollen. We wilden er een nacht blijven maar het dorp bestond, naast een Telegraph Station, uit een soort hotel-bar-camping ineen. Het zag er nogal onguur uit en er lagen allemaal gesloopte auto's, dus voor alle zekerheid reden we maar door tot het volgende gehucht, ook omdat we geen geschikte wild-campingplek zagen. Ti-Tree bleek tot onze verrassing weer prima. Dit was ook alleen een tankstation met Roadhouse maar we konden er kamperen, lekker 'fish 'n chips' met een heerlijke salade eten en een flesje bier (zonder glas) drinken terwijl de chauffeurs een praatje met ons maakten waar we eerlijk gezegd niets van verstonden. Maar de sfeer was goed dus ook bij het volgende roadhouse stopten we (overdag). Daar stond een groot beeld op een heuvel, de Aileron Man. We liepen er een hele tijd rond want niet alleen deze krijger was interessant, het uitzicht was er ook geweldig en er lagen overal glinsterende stenen. Daardoor kreeg ik toch een beetje een kerstgevoel. Dat werd nog sterker toen de supervriendelijke mensen van het Roadhouse kerstmuziek draaiden terwijl wij genoten van een koude cola na onze warme wandeling. Naast het café had je een Art Gallery waar een paar Aboriginals op de grond zaten te schilderen. Bij elke nederzetting onderweg kwamen we deze mensen tegen. Meestal hele groepen en vaak dronken. De overheid probeert ze te helpen via hun artistieke aanleg maar ik weet niet of dat slim is. Zo te zien heeft het als effect dat sommigen rondhangen en drinken, ook de vrouwen. Dat proberen ze dan weer tegen te gaan door in Aboriginalgebied drank te verbieden. Zo kampeerden we een keer in een plaatsje waar alcohol streng verboden was, ook op de camping, en kreeg Hans een blaastest in de middle of nowhere waar drie agenten zich zaten te vervelen.
In Alice Springs sloegen we een voorraad water in, plus een aantal blikken en brood, want we wilden eerst een stuk naar het westen, de Tanamiwoestijn in. Met ons voertuig kwamen we maar een paar honderd kilometer ver, waarvan we sowieso al een heel stuk door de kuilen hobbelden. Toch bleven we een paar dagen onderweg omdat het er zo mooi was. Af en toe wandelden we (voor de lol, ha ha) uren in de bloedhete zon door de woestijn. Niet alleen goed voor onze beenspieren maar ook voor onze armen omdat er steeds van die irritante vliegjes in onze oren, neus, ogen en mond probeerden te kruipen. En hier waren het juist de Aboriginals die regelmatig stopten om ons een lift aan te bieden. Ontzettend aardig, al maakten we er geen gebruik van want we zagen van alles. Natuurlijk weer kangoeroes, een struisvogel met een kleintje, papegaaien, gieren en er staken regelmatig hagedissen van een halve meter over. En dan de omgeving. Soms keken we tegen struiken aan maar in de verte waren altijd weer heuvels, of we reden over weidse velden met alleen wat grassprieten. Je kon er eindeloos ver kijken over het rode zand met daarboven de blauwe lucht. En telkens cirkelden er door de wervelwind rode zandkokers over de vlakte. Puur genieten weer.
Daarom besloten we ook een aantal dagen te besteden aan de MacDonnell Ranges, dus reden we vanaf de Stuart Highway weer een paar honderd kilometer westwaarts. Wat we zagen was zo indrukwekkend dat je er alleen met eerbied naar kon kijken. Zo stonden we onder rode rotspartijen waarbij je zo ver omhoog keek dat je er stil van werd. De kleuren varieerden van felrood tot paars en oranje, soms grijs, wit of groen, maar het geheel was groots. Dan is een mens maar nietig. Vooral wij met ons tentje in deze enorme omgeving. Maar zelfs hier was kamperen een luxe, dat is dan ook weer Australië. Je zet je 'huis' even recht op een open plek waar toiletten, kranen en overdekte picknicktafels staan. Dat heet dan nog wildkamperen. Zodra je er iets voor moet betalen wordt het een camping maar dan heb je ook meteen douches, gaspitten, gasbarbecues, koelkasten en een zwembad ter beschikking. Hoewel, het blijft toch natuurgebied. Bij de wc hing een waarschuwing voor dingo's. Die zagen we niet maar het meisje dat net voor mij ging douchen werd meteen gebeten door een schorpioen. Gelukkig was er hulp in de buurt en had ze er niet al te veel last van (ik wist niet dat er verschil in zat). Maar verder was het (alweer) grandioos. We zagen zonsondergangen vanaf hoge bergen, dronken koffie in het maanlicht en maakten tochten over het ene rotsgebied na het andere, waarbij we regelmatig ons verstand stonden te vergapen. Zoveel kleurencombinaties in stenen en rotsblokken dat je er thuis graag een vloer van zou leggen. Alleen een beetje zwaar voor de rugzak, dus zitten we hier weer gewoon met onze spullen in dit leuke woestijnstadje. Ook interessant. Zo hebben ze hier een School of the Air, waar ze 90 kinderen uit de hele Outback (een kind woont 1000km ver) thuis lesgeven door middel van internet via satelliet (tot vorig jaar nog met radioverbinding). De kerstversiering is hier echter minimaal dus gaan we morgen gewoon verder om het ergens anders te vieren. Met een temperatuur van tegen de veertig graden wordt het waarschijnlijk een barbecue.
In ieder geval wensen wij jullie allemaal:
veel vrije dagen (wat is dat ook alweer, werken?)
fijne kerst
heerlijk eten
knallend vuurwerk
lekkere nieuwjaarsborrel
Kortom: veel gezelligheid en een goed gevoel in 2008!!!
Oda en Hans
-
23 December 2007 - 08:37
Frans En Bep:
HOi Oda en Hans, Op de 1e plaats wensen wij jullie ook toch nog fijne feestdagen en een gezond 2008 en kom vooral goed thuis. En laat al die rare dieren die jullie tegenkomen maar lekker daar. Maar al met al wat een leuk verslag weer en fantaschtische mooie foto,s. Weet niet wanneer jullie weer terug zijn in ons koude kikkerland maar geniet daar nog maar even van de zomer. Groetjes!!!!! -
23 December 2007 - 09:58
Betty:
Ha die oda en hans
Ik geniet elke keer weer van jullie verhalen k vind het nog steeds knap dat je de stap gezet hebt om je dromen te verwezelijken!!!!
Ik wens jullie hele fijne feestdagen en een heel goed 2008!!!
hoop dat jullie veilig thuis zullen komen.
Geniet nog maar ff van het warme zonnetje want hier is de zon ver te zoeken!!!!
Groetjes en tot binnenkort
Liefs Betty -
23 December 2007 - 11:18
Ben En Hannie:
Groetjes uit een lekker koud, mooi wit berijpt Nijmegen. We wensen jullie een heel lekker warm merry christmas. Tip voor de barbecue-> kangaroe biefstuk en krokodillenbil, mmmm. -
23 December 2007 - 11:28
Rikie:
Hoi Oda en Hans,
Jammer dat je al die kleurrijke en fantastische indrukken niet echt vast kunt leggen. Daar tegenover staat weer dat je het wel allemaal opslaat vanbinnen en het altijd weer terug kunt halen en de gevoelens die daarbij horen als vanzelf weer present zijn dan. Gelukkig maar, want het is een superreis zo te lezen!! Zelfs al lezende kan ik mij inleven in wat jullie zien. Wens ik jullie net een fijne kerst via mail, maar natuurlijk wensen wij jullie ook een in alle opzichten voorspoedig 2008 toe, samen met jullie gezin!!!
Liefs van Rikie en Ad -
23 December 2007 - 15:04
Trudy:
ha die oda. voor jou en hans een hele fijne kerst en een grandioos 2008. hartstikke mooi die foto's. ik zie dat jullie flink aan het genieten zijn. Een dikke knuffel van mij en wim -
23 December 2007 - 15:11
Bram En Carina:
HoiHoi,
alles is nog goed zo te lezen. Leuk dat je allemaal andere beesten ziet daar; een kangeroe en baby-struisvogel haha leuk. Zoals Ben en Hannie al zeiden is het in Nederland wat frisser maar ook wel mooi. Geniet weer van de mooie landschappen en we kijken uit naar het volgende down-under-verhaal!
Alvast een mooie, warme en gezellige kerst gewenst... -
23 December 2007 - 19:08
Monique:
Ik wil jullie langs deze weg hele fijne dagen en een geweldig uiteinde toewensen. We zien elkaar in 2008 zeer zeker en tot die tijd volg ik je op de voet vanachter mijn computer. -
23 December 2007 - 20:20
Kees:
Hans en Oda, fijne feestdagen toegewenst en een knallende jaarwisseling.
Mijn kerstkaart vind je op de mat als je thuis komt.
Het is hier kerstkaartenweer, af en toe ijskoud en de bomen schilderachtig wit van de rijp.....
Fijne reis verder en de groeten! -
23 December 2007 - 20:59
Frouwkje:
Hoi Oda en Hans,
Eindelijk weer een berichtje van mij. Wat een geweldige verhalen. Je zou ze moeten uitgeven in boekvorm. Leuk voor andere om te lezen als ze dezelfde stap willen zetten. Wens jullie fijne feestdagen en een heel gelukkig 2008 en kom vooral goed en gezond weer thuis.
Zie je vast wel weer een keer.
groetjes Frouwkje -
23 December 2007 - 23:34
Dora:
Hoi Oda en Hans
Goed weer iets van jullie te horen. Fijn dat jullie het zo goed maken. Ook van mij en Antoon fijne feestdagen en de allerbeste wensen voor 2008.
Groetjes, Dora -
24 December 2007 - 13:10
Henk En Jac.:
ho,ho,ho,
We krijgen een indruk van alles,maar het beleven is een ander verhaal. Zo te zien en te lezen beleven jullie het echt, geniet er nog met volle teugen van en dan nog hele fijne feestdagen en een gezond en machtig 2008 -
24 December 2007 - 17:48
Jopke En Wytske:
Wat fijn om samen met Hans de Kerst te vieren in die omgeving.
Bij Wytske en Bruno is het erg leuk. Ik wordt warm onthaald door mijn Franse familie . Goede Tijden samen en liefs vanuit Zuid Frankrijk. -
24 December 2007 - 21:24
Annie En Jos:
Hoi Oda en Hans,
Geniet lekker verder van jullie reis.
Fijne kerstdagen en een gezond en gelukkig 2008 !!
Take care
-
26 December 2007 - 09:12
Nick:
Hoi paps en mams,
Happy merry christmas!
Raar hè, zo warm met kerstmis... Hier is het ouderwets hollands koud.
We doen er alles aan om warm te blijven down under.
Veel plezier nog!
Wij gaan vandaag NOG meer eten zoals het hoort!
Kus van mij -
27 December 2007 - 11:29
Iet En Geert:
Oda en Hans.
Wij wensen jullie een dol gelukkig
2008 veel liefs. -
27 December 2007 - 12:02
Jeannette:
Hoi Oda en Hans, ontzettend leuk en spannend verhaal. Ik snap helemaal dat jullie wild kamperen zo leuk vinden, maar als ik dan die vferhalen lees over 'die enge beesten'brr, ben ik blij dat ik 'gewoon, kampeer ha,ha! We missen je kerstkaart, hoor Oda, maar ik heb je kaarten van voorgaande jaren te voorschijn gehaald.
Hele gezellige jaarwisseling, veel plezier nog en tot volgend jaar.
Liefs van ons. -
30 December 2007 - 09:26
The Ernst Family:
Wij wensen jullie een mooi, gezond, en avontuurlijk 2008
Proost!!!!!!!!!!!! -
31 December 2007 - 09:13
Jorine:
Nog maar 5 uurtjes en 16 minuutjes voor jullie en dan gaan jullie al knallend het nieuwe jaar in.
Wij moeten nog wat langer wachten, maar ik wil jullie bij deze alvast een super, geweldig, gezond, fantastisch, spannend en natuurlijk avontuurlijk 2008 wensen!
We zullen op jullie proosten als we bij ons de klokken horen luiden of beter gezegd het vuurwerk horen klappen!
Veel liefs! -
02 Januari 2008 - 13:05
Frans En Bep:
Hoi Oda en Hans
Wij wilde even laten weten dat we vandaag jullie nieuwjaarswens per post ontvangen hebben vanuit Australie.Wat orgineel bedacht zo,n rugzak maar ja daar moet je Oda voor heten. Geniet er samen nog lekker van en kom gezond weer terug groetjes!!!!!!! -
03 Januari 2008 - 08:15
Ben En Hannie:
Bedankt voor de leuke kaart.
groetjes -
03 Januari 2008 - 18:38
José:
Hoi Oda en Hans
Allereerst, Alle goeds toegewenst voor 2008!!!! en bedankt voor jullie super toffe kaart, hartstikkke leuk! Niet verwacht dit keer. Trouwens, weer een leuk verslag.Weer fijn om te horen dat alles goed gaat. Veel plezier nog verder.
Groetjes José -
04 Januari 2008 - 12:49
Annette:
He hallo daar vakantiegangers. Heel veel goeds en geluk in het nieuwe jaar. Bedankt voor de kaart, is voor ons lastig om er 1 te sturen dus doen we het maar op deze manier. Veel plezier nog en tot gauw. -
04 Januari 2008 - 19:41
Annie :
Hi Oda en Hans,
Echt is voor jou Oda, toch nog zo'n orginele nieuwsjaarskaart en zelfs op het zelfde tijdstip als andere jaren, dus net iets na 1 januari. Hartverwarmend, dat je aan ons denkt !
Gauw tot ziens
Annie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
