In the middle of nowhere.....

Hoihoi iedereen,

Bedankt allemaal voor jullie leuke reacties en goede wensen.

Vanaf Katherine bleven we nog een tijd door de Northern Territories rijden. In Mataranka hadden we 's nachts weer onweer maar deze keer was het meer harde regen, al bleven de donderslagen slecht voor je trommelvliezen. Er zaten ook weer kangoeroes en grote witte kaketoes met een grappige, gele kuif.
Op weg naar het zuiden zag je het landschap langzaam veranderen. Steeds vlakker, lage struiken, en de grote termietenheuvels die hier steeds meer op standbeelden leken, verdwenen zoetjesaan. De lucht werd steeds mooier, misschien omdat we die nu helemaal om ons heen zagen. Het nadeel was dat er overal veel kadavers lagen. Hoewel we vaak Road Trains tegen kwamen, rijden ze denk ik toch voornamelijk 's nachts. In ieder geval passeerden er veel toen we een keer langs de Highway in onze tent lagen. Zo te horen tenminste, want ik hield de rits dicht omdat ik net achterna gezeten was door een grote, vliegende kever (ongeveer 8cm) waarvan er hier talloze rondzwermden, en vanwege de enorme dikke padden en slangen die er onder andere zaten. Toch dacht ik bij mijn voeten nog een beest te voelen maar dat bleek mijn BH te zijn, ha ha. Maar toen ik om zes uur op stond kwam net de zon boven de tent uit en zag de omgeving er betoverend uit. Echt zalig om zo midden in de natuur te zijn.
Richting Alice Springs kwamen we veel Creeks tegen maar nergens was meer water, behalve in Tennant Creek. Het stadje zelf leek helemaal uitgestorven en de paar winkeltjes die open waren hadden allemaal tralies voor de ramen. Het overnachten was er wel leuk want we zaten bijna alleen op de camping. De eigenaar opende speciaal voor ons het terras en draaide vrolijke muziek. Helaas was het om half zeven sluitingstijd dus dronken werden we niet, maar we konden wel even proosten op weer een fantastische dag (weet je nog, Els?).
Hoewel we dachten dat de woestijn steeds kaler zou worden, bleef er toch steeds begroeiing. Het wisselde wel; boompjes, struiken, gras of van alles wat. De grond was intussen overal rood zodat je steeds weer een mooi effect kreeg. Vooral toen we bij de Devils Marbles kwamen. Het was net of iemand ronde stenen op elkaar had gestapeld, maar dan van een gigantische afmeting en verspreid over een hele vlakte. KEIgaaf! Ook bij Barrow Creek was de omgeving speciaal. Daar had je een aantal rode heuvels met een soort groen 'glazuurlaagje' van graspollen. We wilden er een nacht blijven maar het dorp bestond, naast een Telegraph Station, uit een soort hotel-bar-camping ineen. Het zag er nogal onguur uit en er lagen allemaal gesloopte auto's, dus voor alle zekerheid reden we maar door tot het volgende gehucht, ook omdat we geen geschikte wild-campingplek zagen. Ti-Tree bleek tot onze verrassing weer prima. Dit was ook alleen een tankstation met Roadhouse maar we konden er kamperen, lekker 'fish 'n chips' met een heerlijke salade eten en een flesje bier (zonder glas) drinken terwijl de chauffeurs een praatje met ons maakten waar we eerlijk gezegd niets van verstonden. Maar de sfeer was goed dus ook bij het volgende roadhouse stopten we (overdag). Daar stond een groot beeld op een heuvel, de Aileron Man. We liepen er een hele tijd rond want niet alleen deze krijger was interessant, het uitzicht was er ook geweldig en er lagen overal glinsterende stenen. Daardoor kreeg ik toch een beetje een kerstgevoel. Dat werd nog sterker toen de supervriendelijke mensen van het Roadhouse kerstmuziek draaiden terwijl wij genoten van een koude cola na onze warme wandeling. Naast het café had je een Art Gallery waar een paar Aboriginals op de grond zaten te schilderen. Bij elke nederzetting onderweg kwamen we deze mensen tegen. Meestal hele groepen en vaak dronken. De overheid probeert ze te helpen via hun artistieke aanleg maar ik weet niet of dat slim is. Zo te zien heeft het als effect dat sommigen rondhangen en drinken, ook de vrouwen. Dat proberen ze dan weer tegen te gaan door in Aboriginalgebied drank te verbieden. Zo kampeerden we een keer in een plaatsje waar alcohol streng verboden was, ook op de camping, en kreeg Hans een blaastest in de middle of nowhere waar drie agenten zich zaten te vervelen.
In Alice Springs sloegen we een voorraad water in, plus een aantal blikken en brood, want we wilden eerst een stuk naar het westen, de Tanamiwoestijn in. Met ons voertuig kwamen we maar een paar honderd kilometer ver, waarvan we sowieso al een heel stuk door de kuilen hobbelden. Toch bleven we een paar dagen onderweg omdat het er zo mooi was. Af en toe wandelden we (voor de lol, ha ha) uren in de bloedhete zon door de woestijn. Niet alleen goed voor onze beenspieren maar ook voor onze armen omdat er steeds van die irritante vliegjes in onze oren, neus, ogen en mond probeerden te kruipen. En hier waren het juist de Aboriginals die regelmatig stopten om ons een lift aan te bieden. Ontzettend aardig, al maakten we er geen gebruik van want we zagen van alles. Natuurlijk weer kangoeroes, een struisvogel met een kleintje, papegaaien, gieren en er staken regelmatig hagedissen van een halve meter over. En dan de omgeving. Soms keken we tegen struiken aan maar in de verte waren altijd weer heuvels, of we reden over weidse velden met alleen wat grassprieten. Je kon er eindeloos ver kijken over het rode zand met daarboven de blauwe lucht. En telkens cirkelden er door de wervelwind rode zandkokers over de vlakte. Puur genieten weer.
Daarom besloten we ook een aantal dagen te besteden aan de MacDonnell Ranges, dus reden we vanaf de Stuart Highway weer een paar honderd kilometer westwaarts. Wat we zagen was zo indrukwekkend dat je er alleen met eerbied naar kon kijken. Zo stonden we onder rode rotspartijen waarbij je zo ver omhoog keek dat je er stil van werd. De kleuren varieerden van felrood tot paars en oranje, soms grijs, wit of groen, maar het geheel was groots. Dan is een mens maar nietig. Vooral wij met ons tentje in deze enorme omgeving. Maar zelfs hier was kamperen een luxe, dat is dan ook weer Australië. Je zet je 'huis' even recht op een open plek waar toiletten, kranen en overdekte picknicktafels staan. Dat heet dan nog wildkamperen. Zodra je er iets voor moet betalen wordt het een camping maar dan heb je ook meteen douches, gaspitten, gasbarbecues, koelkasten en een zwembad ter beschikking. Hoewel, het blijft toch natuurgebied. Bij de wc hing een waarschuwing voor dingo's. Die zagen we niet maar het meisje dat net voor mij ging douchen werd meteen gebeten door een schorpioen. Gelukkig was er hulp in de buurt en had ze er niet al te veel last van (ik wist niet dat er verschil in zat). Maar verder was het (alweer) grandioos. We zagen zonsondergangen vanaf hoge bergen, dronken koffie in het maanlicht en maakten tochten over het ene rotsgebied na het andere, waarbij we regelmatig ons verstand stonden te vergapen. Zoveel kleurencombinaties in stenen en rotsblokken dat je er thuis graag een vloer van zou leggen. Alleen een beetje zwaar voor de rugzak, dus zitten we hier weer gewoon met onze spullen in dit leuke woestijnstadje. Ook interessant. Zo hebben ze hier een School of the Air, waar ze 90 kinderen uit de hele Outback (een kind woont 1000km ver) thuis lesgeven door middel van internet via satelliet (tot vorig jaar nog met radioverbinding). De kerstversiering is hier echter minimaal dus gaan we morgen gewoon verder om het ergens anders te vieren. Met een temperatuur van tegen de veertig graden wordt het waarschijnlijk een barbecue.
In ieder geval wensen wij jullie allemaal:
veel vrije dagen (wat is dat ook alweer, werken?)
fijne kerst
heerlijk eten
knallend vuurwerk
lekkere nieuwjaarsborrel
Kortom: veel gezelligheid en een goed gevoel in 2008!!!

Oda en Hans