Op en neer en heen en weer.....

Landgenoten,


Adelaide was een grote stad met een aantal parken, alleen in het centrum wat hoogbouw, een Chinese wijk, een tramlijntje en bussen die ze metro noemen. En het strand natuurlijk. Met een lekker windje lagen wij een paar uurtjes heerlijk in badpak in de zon. Kleine misrekening. Dat werd een paar dagen voorzichtig zitten en liggen. Maar wel in een schitterende omgeving want we haalden de auto op (Toyota deze keer) en reden naar de Coorong Lagoon waar we in het Wilderness Bushcamp weer alleen stonden met onze tent, als je tenminste de miljoenen mieren niet mee telde. Maar de wandeling door het gebied maakte elke 'ontbering' bijzaak. Nadat de baas ons de geschiedenis had verteld van "my people" (Aboriginals) ging de hond mee op verkenning. Door de duinen, langs de baai, kijken over de paarse velden, de zoutmeren en ook hier weer overal 'steentjes' die we vanaf Murray Bridge al hadden gezien. Het waren allemaal spierwitte mini-slakkenhuisjes.
Langs de kust was, behalve het uitzicht, van alles te zien zoals flamingo's en granietblokken in de zee. Bij Mount Gambier liepen we weer uren rond en Hans was niet weg te slaan bij The Blue Lake, een 180m diep, superblauw kratermeer. Toch gingen we weer landinwaarts want we wilden The Grampians zien. Dit gebergte was een aaneenschakeling van torenhoge rotsen, meren en watervallen. Bij de uitzichtpunten keek je honderden meters naar beneden, maar ik snap wel waarom ze hier zo bang zijn voor brand want bij de Balconies en de Mackenzie Falls waren de gevolgen van twee jaar geleden nog duidelijk zichtbaar. Toch was het er prachtig, zoals ook bij Silverband Falls waar je tot het water kon lopen omdat het neerstortte en meteen in de grond verdween. Ook zagen we vlinders bij tientallen tegelijk en wel honderd verschillende vogels van groot tot klein in allerlei kleurencombinaties.
In de natuurgebieden konden we de chique campings weer vermijden. Niet alleen gunstig vanwege de prijs maar onze gewoonten weken nogal af van de vakantieparkmensen die met karretjes kwamen afwassen terwijl wij uit een pannetje of blikje zaten te eten en binnen twee minuten onze spullen hadden opgeruimd. Of we zaten met een blikje bier op de grond voor ons tentje tussen de overdekte tuinstellen. Maar het was overal leuk, vooral bij Mt. Eccles. Het was maar een vlekje op de kaart, midden in een schapengebied, maar een hele verrassing want het bleek een krater te zijn met grotten, een meer en een natuurlijke lavabrug. En we zagen er voor het eerst koala's. Ze zaten ieder in een eigen boom te slapen. Eerst een stel grotere en even later hing er zo'n klein knuffeltje boven in een boom. Zo lief! Het leek wel of hij net bij Bart Smit was weggelopen. Ik voelde me ook helemaal in mijn element in het donker met de berengeluiden van de koala's, allerlei deuntjes van de vogels en het gehuppel van de kangoeroes. En 's morgens zagen we de beertjes voor onze neus tegen de bomen op klimmen, een heel grappig gezicht.
Jammer dat we weg moesten. Dat vond ook een leuk blauw vogeltje dat zichzelf steeds in de autospiegel probeerde te zien. Maar de Great Ocean Road wachtte en die was inderdaad GREAT. Nadat we in Warrnambool in de verte walvissen hadden gespot, reden we deze weg op en meteen bij de Bay of Islands was het al raak. Daar lagen een heleboel kliffen van verschillende afmeting in zee en het water had in de steile kustwand een aantal inhammen gevormd. Het zag er supergaaf uit, vooral door de kleuren van het gesteente. En zo hadden we om de paar kilometer uitzicht op dit natuurverschijnsel. Uitgesleten grotten en kliffen in allerlei vormen die ze namen hadden gegeven als London Bridge en dergelijke. Op sommige plaatsen beukten de golven tegen de wand. Een uniek gezicht en het geluid erbij maakte het geheel compleet. Ik vond het wel vreemd dat wij alleen van The Twelve Apostles hadden gehoord. Die zagen we als laatste maar ik vond de rest minstens zo spectaculair. Het tweede gedeelte van de Great Ocean Road was al even indrukwekkend. Aan de ene kant slingerde de weg langs de steile bergwanden en aan de andere kant lag de oceaan. Daar hoefde je niet steeds te stoppen want het hele stuk was sowieso een 'lookout', hoewel er een paar interessante, historische punten waren en we ook hier een aantal slapende koala's ontdekten.
Na al dit natuurgeweld moesten we even ontnuchteren in Melbourne, een ontzettend grote industriestad met een heel gevarieerde bevolking. Er wonen veel van oorsprong Italianen, Grieken en (natuurlijk) Chinezen maar je zag er ook veel Pakistanen. We bivakkeerden aan de rand zodat we met de trein de stad in konden gaan. Daar kregen we via de gratis City Circle-tram een indruk van het centrum en keken vanaf het Rialto Observation Deck op 253m hoogte uit over alle suburbs. Helaas waren er geen voetbalwedstrijden, Victor, maar toevallig was het de tijd van de Australian Open en dus gingen we een dagje tennis kijken. Voor Michaëlla waren we net te laat, maar ondanks dat we zelf niet de juiste kleur hadden, kregen we toch het Oranjegevoel bij de wedstrijd van Robin Haase, die zijn partij in vier sets won. Ook zagen we Grosjean winnen en Kiefer verliezen in de hitte, terwijl wij op de tribune al zaten te bakken. Er werd dan ook volop gebruik gemaakt van de Heinekenbars en ik weet niet of dat de oorzaak was maar op de terugweg hadden we een tijd oponthoud omdat iemand de deur van de trein vernielde waardoor we op een andere moesten wachten. Vandalisme kom je schijnbaar overal tegen.
Maar, dat is dan weer het leuke van reizen, de volgende dag sjouwden wij al weer uren rond bij Wilsons Promontory, het zuidelijkste punt van het vasteland. Genoeg te zien. De zee, de baai, de bergen met bossen en weer granietrotsen waar we op en af liepen. Het gekke is, hoeveel rotsen en bergen je ook tegenkomt, het ziet er altijd weer anders uit en het blijft boeien. Net als water. Verder naar het oosten bleven de meren en de kustlijn af en toe zichtbaar, hoewel we steeds verder afweken naar de bossen en grasheuvels. Maar als we een zijweg insloegen, stonden we soms zomaar ineens voor een waterval met superhoge rotsblokken. Of we vonden een leuk plaatsje zoals in Nowa Nowa. De camping stond te koop maar de allervriendelijkste eigenaar gaf ons een plekje aan een meer met heetwaterbron. Of de vissen daarom zo blij waren of dat ze gewoon naar vliegen hapten weet ik niet, maar in elk geval sprongen ze steeds een halve meter boven het water uit. Heel komisch.
Minder blij waren wij met de overgang naar koud water want na het droge Rainforest wilden we naar de Snowy Mountains. Dit skigebied leek ons in de zomer ook prachtig en dat was het ook. Geen sneeuw maar overal groene stenen op de bergen. Het zag er heel speciaal uit maar toen we bij Thredbo de Kosciuszkoberg wilden beklimmen viel het water met bakken uit de lucht. Konden we toch nog onze 'Kruidvat-regenpakken' gebruiken, ha ha, al kwamen we niet al te ver. Bij Jindabyne was het weer droog zodat we onderweg nog uitzicht hadden op het meer met de optrekkende mist daarboven. En de weg naar Canberra was weer schitterend met een strakblauwe lucht boven allerlei verschillende bergen.
Maar hier komt de Oostkust al erg dichtbij. Wij zijn iets donkerder geworden en de tent iets lichter. Een gebroken stokje hebben we met plakband gerepareerd en de rits hapert af en toe, maar het 'zigeunerleven' is zo geweldig dat ik er nog niet aan moet denken om weer binnen te zitten. Dus we gaan onze laatste twee ver-van-huis-weekjes nog zo goed mogelijk gebruiken.

See ya,
Oda