Van apen naar kangoeroes.....

Hey loves and mates,

Kuala Lumpur was echt een stad om nog even van garderobe te wisselen, dat wil zeggen voor twee euro per T-shirt heb ik maar een paar vieze oudjes vervangen. Toen Hans arriveerde moest hij wel even aan het klimaat wennen, vooral toen we na een uur in het park onder de muggenbulten zaten. De hagedisjes en kakkerlakken op de ontbijttafel waren geen probleem want verder was de Green Hut best schoon, alleen supergehorig. Dat was ook geen wonder als je bedenkt dat de muur meedeinde zodra de buren bewogen. We logeerden wel in een gezellige wijk met allerlei eettentjes, zodat we 's avonds op straat heerlijk Chinees, Vietnamees of Thais aten.
Overdag struinden we over de markt en door het BB Plaza, waar zoveel winkels in een gebouw gehuisvest waren dat we wel tien keer verdwaalden. Er zaten ook een aantal kappers dus liet ik daar mijn haren meteen knippen en wassen (in die volgorde), waarbij mijn hoofd minstens een half uur gemasseerd werd.
Hoe groot de stad was zagen we vanaf de KL Tower. Dat prachtige beeld wilden we na zonsondergang nog wel een keer zien op de Petronas Twin Towers maar overal (behalve bij de winkels) was het om 19.00 uur sluitingstijd en dan was het nog licht.
Toen we genoeg hadden van gebouwen namen we de bus naar een natuurgebied met bos, bergen en watervallen, waar wij niet opvielen tussen de apen. Van mijn lunch had ik echter weinig plezier want mijn boterham werd meteen ingepikt door een van die beestjes. Toen we bijna boven op een berg waren hoorde ik ineens een enorm gekraak. Ik dacht weer aan een aap en bukte automatisch waardoor ik een neerstortende tak van 10cm doorsnee ontweek. Hij raakte nog net met een zijtak mijn rug maar mijn hersens bleven intact.
De tijd vloog..... en wij ook, in acht uur naar de Gold Coast. Op het vliegveld kreeg ik bijna een boete omdat ik nog wat gedroogde vruchten in mijn rugzak had zitten, maar het bleef bij een waarschuwing.
Het was wel gek om plotseling in een land te zijn waar ik iedereen weer kon verstaan. Tenminste, als ze niet te snel praten want Australiërs kauwen op alle klinkers en slikken een hoop letters in. Heel grappig om aangesproken te worden met 'love' (ik) en 'mate' (Hans). Ook was het even omschakelen naar weer ander geld (de muntjes lopen al op, Thea), vooral omdat 20 cent hier zo groot is als een rijksdaalder terwijl een 2 dollarmunt net zo klein is als een kwartje. Nou ja, ieder land heeft zijn eigenaardigheden. Zo merkten we al vlug dat vliegen hier goedkoper is dan trein- of busreizen en omdat we zo snel mogelijk naar de Outback wilden, reden we een stukje met de bus en de trein langs de kust en bleven een dagje relaxen in Brisbane, een leuke stad met een rivier er dwars doorheen. Daar vandaan konden we de volgende dag per vliegtuig naar Darwin. Zo'n binnenlandse vlucht gaat echt soepel. Geen paspoortcontrole, geen formulieren invullen, per automaat inchecken, rugzak afgeven en instappen. Alleen vertrokken we bijna een uur te laat maar dat namen we voor lief.
Darwin was meer een uitgestrekt dorp dan een stad, met een gezellige, gemengde bevolking. Je zag er veel Oosterse mensen en Aboriginals. Ik weet niet of ze er ook allemaal woonden want een aantal liep op blote voeten door het centrum. Qua temperatuur kon dat makkelijk want zelfs 's nachts was het 30°C. We hoorden dat het tot nu toe ook veel te weinig geregend had. Wij vonden het dan ook vooral gaaf langs de kust. Op het strand zagen we honderden 'wandelende schelpen' of eigenlijk krabbetjes met allemaal verschillende verpakking. Komisch gezicht. En de zonsondergang was er natuurlijk grandioos.
Omdat we ook graag krokodillen wilden zien, maakten we een boottocht over de Adelaide River. Wat een indrukwekkende beesten, krokodillen! Er waren exemplaren bij van minimaal vijf meter en ze zwommen gewoon rond de boot. De waarschuwing om al je lichaamsdelen binnenboord te houden was wel op zijn plaats. Maar goed dat Sinterklaas hier niet aankwam!
Intussen hadden we besloten een tijdje een auto te huren aangezien de Ghan (trein van Noord naar Zuid) bijna nergens stopte. De bus idem dito. Een beetje te enthousiast gingen we met onze gele Hyundai Getzman de Stuart Highway op want toen we hadden gepicknickt en weer verder reden waren we plotseling weer in Darwin, ha ha. Even opnieuw proberen dus. Het was ook best vreemd, links rijden maar ook met links schakelen, richtingaanwijzer rechts en dergelijke. Maar daarna ging het prima. Al snel reden we dan ook door de Wetlands en inderdaad, daar ging het regenen. Later volgde het onweer. We hadden het idee dat het al Oudjaar was. Niet alleen waren er constant bliksemflitsen vanaf de grond tot boven je hoofd, maar de oorverdovende donderslagen echo-den een hele tijd na en de grond trilde helemaal. We stopten bij een open stukje tussen niet al te hoge bomen. Ik had echt nog nooit zo midden tussen de bliksem gezeten. Ineens sloeg hij op 15m afstand van ons in de boom. De top viel er af en er steeg een rookwolk op. We waren er even beduusd van. Toen het eindelijk over was en wij verder reden, zagen we twee keer een wild zwijn dood langs de kant liggen, maar die beesten waren geraakt bij het oversteken, denk ik. Misschien wel door de Road Trains die we hier regelmatig tegen kwamen. Van die grote trucks met vier lange trailers erachter. Toch zielig.
Langzamerhand zagen we meer rotsen en toen we in Hayes Creek ons tentje op zetten stonden we vlakbij zo'n begroeide berg. Het was een vogelrijk gebied en 's morgens werden we dan ook wakker van de vogels.... dachten we. Maar toen we gingen kijken hingen er duizenden vleermuizen in de bomen. Op de rotsen klimmen vond ik wel leuk maar we liepen maar niet onder die bomen door.
Verderop stopten we nog bij Pine Creek waar geen goud meer te vinden was maar wel een schitterend uitzichtpunt, en reden daarna naar Katherine. In dit dorp werden veel souvenirs (o.a. didgeridoos) van Aboriginals verkocht en zo te zien maakten ze de winst meteen op want in het centrum lagen, zaten of liepen deze types overal, straalbezopen. Verder was het een prachtig plaatsje maar wij gingen naar het Nitmiluk National Park om te slapen en een tocht te maken. Bij de Katherine River bleek echter dat de trails niet toegankelijk waren vanwege de extreme weersomstandigheden. Er lagen inderdaad overal geknakte bomen en takken, maar om te overnachten was het er geweldig want we werden begroet door een aantal kangoeroes. Ze huppelden wel weg toen we dichterbij kwamen maar in het donker bezochten ze ons weer bij de tent. En hier zaten wel ontzettend veel verschillende vogels, met bijbehorende geluiden, onder andere kleine en grote papegaaien met prachtige kleuren. Ik had wel een vriendje voor Mario (onze parkiet) mee willen nemen maar toen ik aan zo'n groene vogel vroeg of hij mee ging, kreeg ik als antwoord zoiets als 'denkhetnie'.
Uiteindelijk mochten we wel via een korte route de berg over en eerlijk gezegd vonden we twee uur klimmen en dalen over de rotsen in de snikhete zon ook prima. Maar de natuur was weer supermooi.
We zijn nu even terug in Katherine voor de boodschappen (toch nog huishoudelijke karweitjes, ha ha) en gaan daarna weer een eind zakken, richting woestijn.

Groetjes ook van Hans.
G'day,
Oda