De lange, hete zomer.....

Hello again,

Onze gezellige, warme, actieve kerst vierden wij bij Ayers Rock, een groot, rood rotsblok midden in Australië. Dan merk je dat foto's weinig zeggen want we kenden deze plek natuurlijk al van de plaatjes maar de werkelijkheid is honderd keer mooier. De eerste dag liepen we er omheen (twee uur wandelen) en zagen dit enorme, gladde gesteente met gaten, grotten en spelonken aan alle kanten. Behalve van boven want we mochten er niet op vanwege de hitte en de wind. Geen nood, na een duik in het zwembad gingen we barbecueën bij ons eigen kerstboompje. Dat hadden we bij de vuilnisbak weggehaald en met rood papier versierd. Toen we de volgende ochtend al om 6.30 uur aan de klim wilden beginnen was het echter weer verboden wegens wind en nevel. Dus reden we 50km verder naar Kata Tjuta waar een aantal dezelfde soort rotsen in een ronde lagen, waarvan er een (Mt Olga) zelfs 200m hoger was dan Ayers Rock en die was al 348m. Daar deden we de Valley of the Windswalk, een pad over stenen en rotshellingen tussen deze bergen. Zo mogelijk nog imposanter en in ieder geval voor ons leuker lopen.
's Avonds zaten we nog uren buiten maar we kwamen niet in de verleiding om in de open lucht te slapen want deze keer liep er wel een dingo op de camping. Mooi beest trouwens.
Aangezien het voorlopig overdag 38°C zou blijven werd het niets meer met de klim en gingen we, zonder verdere omwegen voor nog meer rotsen, terug naar de Highway en weer zuidwaarts. Onderweg zagen we nog een dingo en liep de lengte van de hagedissen op tot anderhalve meter (als ze dan tenminste nog zo heten). Af en toe zweefde er een stel prachtige, bruin met beige gekleurde arenden over de weg, al betekende dat meestal dat er weer een dode kangoeroe lag. Heel leuk om te zien was ook de emoe, die haar vijf jongen meteen weg stuurde toen ik een foto wilde maken en er zelf beschermend achteraan ging.
Ik vond het zalig weer op weg te zijn. Komisch ook dat van elk voertuig dat we hier zagen (vrachtwagen, 4WD, camper, gewone auto) de chauffeur altijd zwaaide. Lijkt me een goed idee voor de files op de Waalbrug, ha ha.
We reden door een rood duingebied, begroeid met wat lage struikjes, afgewisseld met grote 'stranden'. Later volgde het 'platteland', zoals in Kulgera en bij Cadney Homestead. Zelfs de wind was hier heet. Vanaf Alice Springs hadden we ook al geen wolkje meer gezien en zagen we de zon gewoon in de grond verdwijnen. Daarna keek ik automatisch omhoog voor de 'schitterende' hemel, maar dat was helemaal niet nodig want we zaten als het ware onder een koepel van sterren dus je kon ze ook gewoon voor je zien.
Ondanks de duizenden kilometers bleef Hans zuinig met benzine. Toen zijn sok onder de auto waaide moest ik mee duwen om hem terug te vinden. Maar van elke kilometer genoot ik, vooral toen alles nog kaler werd. De grond was er bedekt met rood en paars gravel. Je keek tot aan de horizon en ik had het gevoel dat je zo altijd door kon blijven rijden. Boven de velden zag je de lucht trillen van de hitte. Het was ook in de veertig graden toen we aankwamen in Coober Pedy, een heel apart stadje waar van alles was ondergebracht in de oude opaalmijnschachten. Zo bekeken we twee ondergrondse kerkjes, waarvan een katholiek, zodat we alsnog een kaarsje konden aansteken bij de kerststal. Verder was alles gericht op de verkoop van opaal. In een gezellig winkeltje kregen we van een lieve Griekse vrouw wat stenen, ook ruwe voor geluk, al kochten we natuurlijk ook een hangertje. Een koel, ondergronds hotel vonden we overbodige luxe, maar toen we weer in de auto stapten hadden we hete drank en zowat bij voorbaat gebakken eieren.
De natuur vonden wij daar in de buurt behoorlijk beschadigd door alle actieve mijnen, maar inkomsten gaan voor en gelukkig zijn de woestijnen in Australië groot genoeg. Al snel werd de omgeving dan ook weer groen vanwege de graspolletjes en de onvermijdelijke struiken of boompjes, afgewisseld met bijna kale vlaktes. Net toen we dachten dat het zo zou blijven, bereikten we ineens een zoutmeer. Het was net of je bij de zee stond met een groot, wit, glanzend strand ervoor. Later zagen we nog een aantal van deze meren toen we door een heuvelgebied kwamen waar je overal om je heen zo oneindig ver kon kijken dat je het gevoel kreeg dat de hele wereld aan je voeten lag. Echt super!
Eigenlijk nog te snel bereikten we Port Augusta, maar een verblijf aan het strand was bij een temperatuur van 42°C wel aantrekkelijk om oud op nieuw te vieren. Het werd zelfs 44°C, waardoor het ook daar overdag te heet was. Overigens geen feestvierders, die Australiërs. Nergens een kantine op de camping, nergens vuurwerk te koop. Wel kochten we een fles champagne en vonden toch nog sterretjes, maar een beachparty zat er niet in want de mensen bleven gewoon in hun caravan zitten. Dus gingen wij naar het centrum voor een gezellige kroeg. We zagen alleen een saloon in een hotel maar binnen bleek dat het uitgaanscentrum te zijn. Er waren verschillende bars en in een zaaltje speelde een prima band. Zo hadden we toch nog een hoop schik en dansten we het nieuwe jaar in. Net voor 12.00 uur deelde ik de sterretjes uit. Jammer dat we er niet meer hadden want iedereen vond het leuk en dat was al het vuurwerk van de stad volgens mij. Buiten was ook niets te zien of te horen maar om half drie hadden we op de camping ons eigen 2008-knalletje nog toen Hans de fles opende, al kregen we die niet meer leeg want we wilden 's ochtends weer verder.
Na al die tijd blauwe lucht bestond de hemel 's morgens plotseling uit een grote dot watten, maar een uur later waren er alleen nog wat plukjes over. Toen reden wij al richting Broken Hill omdat ik niet genoeg kon krijgen van woestijngebieden. Het werd weer een geweldige rit door de Flinders Ranges en over de vlaktes en de heuvels verder in de woestijn. De rode kleuren maakten plaats voor zandkleuren gecombineerd met groen, grijs, beige en paars. De bodem van de woestijn is niet alleen rijk aan edelstenen maar ook aan zilver, zink, koper en zelfs goud en uranium. In dit gebied verwachtten we dan ook veel mijnen aan te treffen maar na een aantal spookstadjes onderweg vonden we ook alleen een gesloten zilvermijn in Broken Hill, al sloegen we het industriegebied over. Verder was het een prachtige 'western' stad met een groot, modern winkelcentrum. Ik had alleen weer medelijden met de cassières. Niemand heeft hier een boodschappentas en die meisjes (of jongens) moeten de hele dag staan en alle artikelen meteen in plastic tasjes pakken terwijl de klanten staan te wachten. Wel zwaar, zeker als je de afmeting van de verpakkingen ziet. Maar ze blijven vriendelijk.
Na een bezoek aan de Royal Flying Doctor Service reden we weer een stuk door de Outback. Bij de grens tussen New South Wales en South Australia werden we zelfs in deze omgeving gecontroleerd op vers fruit en groenten, vanwege de vliegjes. In Burra vonden we nog een 'open cut' kopermijn maar bij Adelaide waren de heuvels weer begroeid en liepen er hier en daar schapen. Na onze bijna 6000km lange, fantastische tocht, moesten we de auto hier weer inleveren. Maar eerst hebben we ons even geïnstalleerd op een camping aan de Gulf St. Vincent, midden tussen de Aussies want die hebben intussen allemaal zomervakantie. De Lobello is leeggelopen en de scheercrème juist keihard geworden maar het is hier een waar vakantieparadijs met de blauwe zee, het witte strand, de blauwe lucht en dat alles midden in een wijngebied. Toch gaan we nog twee weken een auto huren want de tijd is kostbaar en we willen ook nog, op onze manier, een stuk kustgebied zien.

Cheers,
Oda