On the road again.....

Hi everybody,

De laatste dag in Hong Kong stond in het teken van afscheid, al zaten we nog heerlijk aan de kade. Omdat we al ingecheckt hadden ging Els nog mee tot ik instapte. Zij vloog drie uur later.
Ik dacht dat ik me alleen zou voelen na die gezellige maanden samen, maar in het vliegtuig maakte ik weer nieuwe plannen (je had gelijk, Els) en begon mijn bloed weer sneller te stromen. In Singapore ging ik naar de touristinfo. De man wilde me eerst verwijzen naar de hotel-incheckbalie maar toen hij mijn uitrusting zag, belde hij een backpackershostel. Je hebt geen idee hoe aardig mensen zijn voor oude vrouwen met een rugzak. Omdat er geen metro's meer reden stond ik 's nachts om 1.00 uur een paar honderd meter in de rij (file voor een taxi), maar daarna werd ik door een piepjong chauffeurtje netjes afgeleverd. Hij vond me wel leuk geloof ik (of gek waarschijnlijk) want hij vroeg hoe oud ik was, zei wel tien keer dat ik 'brave' en 'great' was en wenste me drie keer een 'very, very nice stay in Singapore' toen ik bij de vrolijk beschilderde deur van de Betel Box uitstapte. Daar kreeg ik van weer een aardig ventje beddengoed uitgereikt en lag ik toch nog om 2.15 uur in mijn dormbed (8-persoons kamer).
In Singapore heb je verschillende culturen. Zo is er een Chinese, een Indische, een Arabische en een Maleisische wijk. Maar het is prachtig want er is ruimte, veel laagbouw en groene parken tussen de flats. Plus het water, waar ik een heel eind langs wandelde. Om de omgeving te verkennen begon ik vanaf het hotel in de Moslimwijk gewoon te lopen. Het zag er allemaal erg vriendelijk uit en na een paar uur kwam ik bij het Singapore International Stadium, waar ik een cola'tje nuttigde onder het affiche van Zidane. Van een vrouwtje met hooguit drie tanden kreeg ik ijsblokjes in een dikke plastic beker bij mijn blikje. Jammer dat er geen wedstrijd was en dat het stadion er zo verwaarloosd uit zag want van buiten leek het veelbelovend. Verder nam ik weer de gewone bussen om de stad te bekijken en de metro om wat sneller ergens te komen.
Omdat het al laat was, at ik een keer in 'onze straat'. De ober wilde me een walvis ( volgens het plaatje) aansmeren maar ik hield het bij 'fried rice'. Toch lag er iets glibberigs bovenop en toen ik het in mijn mond stopte keken alle vissen mij van achter het glas verwijtend aan, dus heb ik hun maatje maar niet opgegeten. In de huiskamer van het hostel was het ook heel gezellig. Je kon er ontbijt, thee en koffie en fruit pakken (wel zelf je spullen afwassen natuurlijk), drinken kopen, lezen, tv kijken, internetten, biljarten of gewoon kletsen.
De tijd vloog voorbij maar ik wilde meer zien dus nam ik na een paar dagen de bus naar Melaka in Maleisië. Voor ik er in zat was het letterlijk zweten want ik werd constant verkeerd gestuurd, zodat ik iedere keer bij reisbureaus uit kwam, waar maar één bus per dag ging en die was al weg. Uiteindelijk vond ik de Singapore-Melaka Express en kon ik mijn rugzak deponeren. Daarna moest ik nog tot 14.00 uur wachten want de bus reed niet meer ieder uur, maar toen zat ik dan ook heel comfortabel. Meteen toen de chauffeur startte bedacht ik dat ik zelf waarschijnlijk mijn rugzak in had moeten laden, dus vroeg ik hem of mijn bagage al in de bus lag. Hij zei enthousiast ja, maar ik had moeten weten dat ze dat altijd zeggen als ze je niet snappen. Een tijd later bij de grens bleek mijn voorgevoel te kloppen. Geen rugzak. Shit! Met een douanebeambte, die iets beter Engels sprak, erbij, werd er gebeld en afgesproken dat mijn bagage met de volgende bus meegebracht zou worden tot het grenskantoor. Afijn, dat werd dus drie uur later en gelukkig had ik een boek meegenomen maar ik was toch blij toen ik mijn vertrouwde spullen weer terug zag. Na dit oponthoud was ik uiteindelijk om tien uur 's avonds pas in Melaka, dus nam ik weer een taxi naar een guesthouse. Het was niet bepaald Holiday Inn, al lag het er vlakbij, maar voor twee euro per nacht kun je niet al te veel verwachten. In deze kuststad zag je nog Nederlandse invloeden (Stadhuys en zelfs een molentje) maar meer dan een dag wilde ik niet verliezen.
Op zaterdag haalde ik de tijd in en reed in drie etappes naar Kuala Lipis. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Meestal liggen de busstations buiten de stad, zijn er verschillende vertrekpunten en soms heb je wel veertig loketten waar je uit moet zoeken wie jouw kaartje verkoopt (handig met overstappen, ha ha). Deze keer vielen de bussen bijna uit elkaar maar de trip door het binnenland was erg interessant. Ik kwam door een aantal leuke dorpjes maar verder was alles dichtbegroeid en groen, alleen maar groen. Heel mooi vond ik de dikke, witte mistwolken die in de verte tussen de bergen dreven, maar vreemd dat er nergens bloemen bloeiden. Je zou toch verwachten dat er op z'n minst een aantal gekleurde planten zouden staan. Maar waarschijnlijk heb ik er geen verstand van. Overigens was het in de bus wel kleurrijk aan hoofddoekjes en lange jurken.
Vol verwachting kwam ik in het dorpje aan om een jungletocht te gaan maken. Daarvoor waren vier personen nodig maar ik bleek sinds lange tijd de eerste en enige gast te zijn. Kuala Lipis zelf had ook niks te bieden dus leek het me het beste met de bus verder naar het noorden te gaan. Tot mijn verrassing was het een heel bijzondere route door Taman Negara. We reden bijna constant over de bergen waardoor je ver kon kijken en uit het niets kwamen er ineens rotsen, of eigenlijk gedeeltelijk begroeide, hoge rotsbergen, opdagen. Toen we onderweg stopten wilde ik al opstaan voor een flesje drinken maar we bleken voor een moskee te staan. Iedereen stapte uit om te gaan bidden; de mannen wasten buiten in een bak eerst hun gezicht. Dus dronk ik mijn lauwe water in de bus intussen maar op, want het was een lange tocht.
Kota Bahru was een aardig stadje waar ik in een dag wandelen volgens mij allles heb gezien. Het stadion was het tegenovergestelde van Singapore: van binnen mooi maar aan de buitenkant allemaal vieze winkeltjes. Maar er was ook een moskee, een markt, een rivier en dergelijke. Goede tip om in je eentje een stad te bekijken: in de bushalte gaan zitten met een kaart in de hand, ha ha. Iedereen geeft je advies! Tweede tip: kijk naar grote hotels, bijvoorbeeld Riverview.
Zodoende kon ik snel weer de Transnasional instappen naar de Cameron Highlands, een busrit die weer de hele dag duurde. Ik had in een Maleis winkeltje droge broodjes gekocht voor onderweg. Dat dacht ik tenminste, maar ze bleken gevuld te zijn met iets wat bij voorbaat al op diarree leek, maar het smaakte niet slecht. De route was een combinatie van de vorige, gedeeltelijk vlak, veel bergen en af en toe rotsen, aangevuld met wat meren, maar het water was overal bruin. Behalve datgene wat van boven kwam want het laatste stuk goot het. Toen ik bij het guesthouse ook nog een hele dikke duizendpoot van 10cm zag lopen was het meteen duidelijk dat ik in het regenwoud gearriveerd was. November is het regenseizoen maar 's morgens scheen de zon weer volop en dat bleef de rest van de tijd zo (zoals altijd, ha ha).
Voor een driedaagse tocht waren ook hier weinig mensen te porren maar met een groepje bekeek ik een tempel, een vlindertuin, een bloementuin, een aardbeienfarm en een theeplantage. Ook klauterden we in een uur tijd in het mosbos de berg op en af, over boomwortels heen. Dat was gaaf. Maar het allerleukst vond ik de jungletocht, die ik met twee gezellige Engelse meisjes maakte. Uncle Kalli, onze gids, liet ons de hele dag (van 8.30 tot 17.00 uur) door het dichtbegroeide woud lopen. We gingen bergen op en af (naar beneden was het zwaarst), tussen de takken door, over omgevallen bomen, constant wortels, door het water en intussen was het ontzettend steil en glad. We kwamen ook over een paar bergen van de theeplantage, in de hete zon, maar ook daar was het zo modderig dat Vicki uitgleed en op de scherpe planten viel. Behalve insecten zagen we weinig dieren, alleen een giftige slang, maar verder was het een grandioze tocht met een kwartier pauze en een paar braakstops van Hannah, maar zij klaagde geen moment. Trots vertelde Kalli waar de meisjes vaak gingen huilen, maar dat leek me toch wel overdreven want wij kwamen vuil en moe, maar blij bij de waterval uit.
De rit naar Kuala Lumpur was een avontuur op zich. Ik heb nog nooit in zo'n smerige, kapotte vipbus gezeten. In de bergen moest ik me met twee handen vasthouden, anders gleed ik op de grond. Bovendien kreeg ik bij iedere haarspeldbocht het slapende meisje naast mij over me heen. (Iedereen zit hier onderweg altijd te slapen.) Om nog iets te zien moest ik intussen om de haverklap het gordijntje(!), dat met een waslijn bevestigd was, terug duwen, maar het uitzicht was het allemaal waard. Tussen de hoge bergen zag ik een paar keer een waterval en tal van rieten en houten hutjes, die wel erg armzalig afstaken tussen het groen. Later zag ik weer wat 'luxere' dorpjes en de tocht eindigde over de autobaan.
Ik ben dus heelhuids in Kuala Lumpur aangekomen (niet meer naar een eiland geweest, ha ha). Maleisië zal nooit mijn favoriete land worden maar voor de variatie vond ik deze weken meer dan geweldig.
Morgen vliegt Hans hierheen. We blijven nog en paar dagen en dan..... Aussies, here we come!

Geniet intussen van de speculaas (Victor). Ik neem een ijsje.

Bye for now,
Oda