Onderweg naar morgen.....

Hallo iedereen,

Heb genoten van jullie berichtjes; nog bedankt!

Nou, dat rondje Baikalmeer is niet meer gelukt (is 2000 km, haha). We hebben in Irkutsk nog wel even rondgekeken (o.a. een mooi park en wat torentjes gezien) voor we de trein instapten. Deze keer hadden we een hele coupé voor onszelf. 's Avonds spraken we een paar leuke Belgische meisjes. Een van hen kende Muriël, een van de deelneemsters aan Expeditie Robinson. Ze ging meteen sms-en om de groeten van mij te doen. Zo is de wereld toch weer klein. Dat gevoel had ik de volgende morgen niet meer. Ineens zaten we in een uitgestrekt landschap. Bergachtig, hier en daar rotsen en weinig begroeiing. Zo mooi! Daar word je ontzettend blij van maar tegelijkertijd voel je je ook zo ver van huis want je zou het wel met iedereen willen delen. Maar ja..... gelukkig hebben we de foto's nog! Ik zat de hele tijd uit het raam te kijken om maar niets te missen. Midden in niemandsland dook een enkele keer een 'dorpje' op maar voor de rest was alles puur natuur in schitterende kleuren met voor de afwisseling af en toe een meertje. Toen we de grens naderden kwam er plotseling een einde aan. Eerst stond de trein uren stil voor de Russische controle en later nog eens (iets korter) voor de Mongoolse grens. Alles bij elkaar hadden we 8 à 9 uur oponthoud. Omdat het intussen laat was, zagen we van Mongolië dus niets meer tot we de volgende morgen in Ulan Bator arriveerden. De stad zag er in de vroege ochtend stoffig en sfeerloos uit maar 's middags leek het er een stuk vrolijker, of het lag aan ons. We bezochten een tempel met een Boeddhabeeld van minstens 40m hoog, liepen daarna door een arme wijk en eindigden bij een superdruk warenhuis. Net toen ik mijn rugzak (het kleintje) aan de voorkant wilde doen omdat er een portemonneetje met gezamenlijk Mongools geld in zat, voelde ik iets en was het al foetsie. Gelukkig zat er niet veel in, ook geen pasjes of zo, maar we gebruiken voortaan toch maar alleen onze moneybelt (kan ook niet meer anders, ha ha). 's Avonds toen we al in bed lagen, hoorden we ineens keiharde knallen maar dat bleek vuurwerk te zijn. Gezellige stad, Ulan Bator!
We besloten twee dagen naar een nationaal park te gaan maar toen we om 11 uur op de bus stonden te wachten, hoorden we dat de dienstregeling veranderd was. De bus ging alleen om 3 uur heen en de volgende ochtend om 8 uur weer terug. Dat werd dus een dagje slenteren waarbij we tot onze verrassing uitkwamen op een heel groot, schitterend plein. Aan het eind zagen we een heleboel versierde standjes maar toen we dichterbij kwamen, bleken ze allemaal betrekking te hebben op... tandpasta! Ja, bij een gezicht met smalle oogjes past natuurlijk wel een stralende glimlach. Aangezien wij die al hadden, gingen we maar een hapje eten, onder het genot van een wijnglas. (Ofwel een glaasje wijn: met leesbril ongeveer vijf slokjes.)
Vanmorgen vertrokken we met de bus de stad uit, een belevenis op zich want niemand houdt zich hier aan de verkeersregels. Iedereeen douwt gewoon door en de voetgangers lopen er brutaal tussen. In tegenstelling tot wat we gezien hadden, reden we nu door een supermoderne, splinternieuwe wijk. Aan de voet van een berg stond weer een grote gouden Boeddha en bovenaan een oorlogsmonument. We konden helemaal met trappen omhoog. Leuke klim met een prachtig uitzicht over de stad. Omdat het niet zo ver was liepen we terug en dronken koffie met een Berlijnse journalist die hier vandaan kwam zodat hij ons veel over het land kon vertellen.
Intussen hebben we ook een paar gezellige Belgische (alweer) vrouwen ontmoet en met z'n vieren een reis door de Gobi-woestijn gepland, waar geen toeristen komen (vervoer met auto, kamelen, voeten, paarden). De komende 16 dagen verdwijnen we dus in de natuur! Joepie!!!

Groetjes en tot later,
Oda en Els

PS: De foto's plaatsen lukt nog steeds niet; misschien komt het nog een keer.