Oude liefde roest niet.....

Ha, die Hollanders,

Ja, de woestijn is nog altijd overweldigend!!!!!
Dat werd meteen duidelijk toen we op 18 september de Gobi inreden, nadat we bij het guesthouse afscheid hadden genomen van onze gastvrije Mongoolse familie. Moeder gaf ons een dikke zoen en besprenkelde de ramen van een oud Russisch legerbusje met een lepeltje melk voor geluk. Bij dit vehikel hoorden een dikke chauffeur en een Engelssprekend meisje, die ons zouden begeleiden.
De eerste dagen reden we vaak over uitgestrekte vlaktes, maar aan de horizon zag je altijd wel weer wat heuvels. Alles leek hier behoorlijk groen maar van dichtbij waren het gewoon dorre sprietjes. Toch leven daar veel nomaden want we zagen kuddes schapen en/of geiten, koeien, paarden en af en toe kamelen. In de verte stond dan altijd wel zo'n ronde tent (ger). Toen we stopten bij een grote kudde ontmoetten we de bijbehorende Mongoolse familie. We probeerden Nicole (een van de Belgische vrouwen) te slijten aan de zoon, maar opa had ook wel belangstelling. Dan moest ze wel mee vee drijven want ze gingen net 'verhuizen'. Regelmatig werden we ook uitgenodigd in een ger, of we gingen gewoon naar binnen want dat schijnt hier de gewoonte te zijn. (De chauffeur wilde het liefst overal stoppen.) Bij een familie kregen we thee en een soort oliebol, bij een andere weer paardenmelk, wodka en van geitenmelk gemaakte koekjes. Binnen kon je zien of ze arm of rijk waren want soms zag je in de tent alleen het frame, maar bij andere was de binnenkant bekleed met prachtige kleden en stonden er fleurig geschilderde kastjes. De moderne tijd had ook hier al zijn intrede gedaan want hier en daar stond er een motor of een zonnepaneel buiten. De mensen waren allemaal even gastvrij en het viel me op dat ze een mooi, spierwit gebit hadden dus die tandpastareclame in Ulan Bator leek hier niet van toepassing. Maar goed dat ze geen hypotheek hadden want soms kon je oneindig ver kijken.
We reden honderden kilometers door deze omgeving. Volgens onze gids zaten er wolven en slangen dus sliep ik de eerste nacht in mijn superlichte minitent (komt geen wolf doorheen, ha ha), maar de sterrenhemel was te uitnodigend en bovendien zagen we onderweg alleen grote marmotten lopen, dus legde ik mijn slaapzak voortaan gewoon op de grond. 's Morgens stonden er een keer een stel kamelen op 50m afstand; dat was leuk ontwaken.
Behalve door uitgestrekte gebieden stuurde de chauffeur zijn bus ook tussen heuvels, bergen en rotsen door. Vaak stopten we om een eind te lopen, rotsen op te klauteren of door de bergen te wandelen. In de woestijn rijden was zelfs vermoeiender dan lopen. De 'weg' was meestal een soort karrenspoor, of niets, maar nooit vlak. Bulten, stenen, gaten, rotsen, oude rivierbeddingen; we botsten overal doorheen. Het leek vaak een pretparkattractie (kan ik toch nog meegaan, Tom!), maar het ging allemaal goed. Op een bepaald moment kwamen we ineens op een plek waar het onlangs geregend had. Daar bloeiden plantjes in allerlei kleuren. Verbazingwekkend. Het allermooist vond ik echter de zandduinen waar we een paar dagen op kamelen, en af en toe lopend, doorheen gingen. We klommen op de toppen waar je een adembenemend uitzicht had. Ongelooflijk dat zand zo prachtig kan zijn. Toch is de Gobi anders dan de Sahara want waar het zand eindigde, begonnen weer de eindeloze vlaktes, hoewel er nu alleen nog kamelen liepen. Onderweg bezochten we de ouders van Khuu, ons gidsje, waar we in de ger sliepen, maar daar waren ook andere toeristen dus was ik blij toen we weer verder trokken. Toen het 's avonds stormde werd buiten slapen lastiger, dus zetten we toch maar de tent op. Geen probleem, alleen is het een kunst op zich om als vrouw met minimaal windkracht 12 in de natuur te plassen, zeker na het ontdekken van een schorpioen.
Overdag was het altijd stralend weer. De lucht had meestal een onvoorstelbaar mooie, intens blauwe kleur, hetgeen, in contrast met de bergen, prachtige plaatjes opleverde. En 's avonds was de zonsondergang soms spectaculair. Dan kleurde de hele hemel boven ons van dieporanje tot felpaars. Ik raakte helemaal onder de indruk van die fantastische omgeving. Blijkbaar zaten er ook nog steeds wolven want onderweg kwamen we een aantal wolvenverschrikkers tegen (uitleg van Khuu), met een skelet als hoofd en verder een T-shirt. Ook zagen we steeds meer aasgieren en, op de open vlaktes, minder kamelen. Het landschap werd nog heuvelachtiger. De bergen hadden ontzettend veel verschillende kleuren, hoewel ze allemaal even kaal waren. Hier werd het 's nachts ook kouder. 's Morgens stond het ijs dan op de tent.
Op een gegeven moment kwamen we plotseling bij een 'stadje'. Ze hadden er zelfs een markt, die bestond uit containers. Iets later namen we twee Mongoolse liftsters mee die we 40km verderop bij hun ger afzetten. Ze nodigden ons uit om thee te drinken en serveerden er een soort spijs bij. We moesten ook een sterk alcoholisch drankje proberen, gestookt van jakmelk. Het bleek een heel leuke familie te zijn. Ze kookten voor ons op een heel praktische kachel waar een wok in paste. Er werd gestookt met drollen want daar is geen hout te vinden. We aten rijst met vlees en groenten (Els zonder vlees) en ik kreeg ook een stukje marmottenvlees. Deze nomaden hadden nog nooit buitenlanders op bezoek gehad. Het was zo gezellig dat we ook moesten blijven slapen. 's Avonds zongen we om beurten. Terwijl wij het bij karnavalskrakers hielden, klonken hun liedjes fantastisch. Voor we gingen slapen deden we nog een soort dobbelspelletje met botjes. We beloofden foto's op te sturen voor we vertrokken (als ze ooit aankomen in dit niemandsland), en vervolgden onze tocht door de rotsachtige omgeving vol stenen waar nu steeds meer jaks liepen. Uiteindelijk belandden we bij een vulkanisch gebergte. Daar maakten we een tocht van drie dagen op paarden. Het was wel even wennen omdat ik nog nooit op zo'n dier gezeten had, laat staan hem zelf 'bestuurd', maar gelukkig waren het lieve beesten. Dat moest ook wel want de tocht ging door het water, tussen lavastenen en -rotsen door en een paar keer over een hoge berg. Ik raakte zo vertrouwd met mijn schimmel dat ik het laatste rechte stuk in een draf eindigde.
De laatste dag reden we een stukje op een asfaltweg toen we een klapband kregen. Dat was even schrikken omdat onze chauffeur juist daar de vaart erin had, maar hij slaagde er in het busje zonder problemen tot stilstand te brengen, zodat we vies maar voldaan bij ons logeeradres arriveerden.

Mongolië heeft helemaal aan mijn verwachtingen voldaan. Een eind met de nomaden meetrekken zou te beperkt geweest zijn omdat die in een bepaald gebied blijven. De Gobi is zo uitgebreid en overal zo verschillend dat je zonder auto veel te weinig zou zien. En onze Belgische maatjes hadden hetzelfde gevoel voor de natuur als wij dus het was echt een grandioze tocht.
We zijn weer terug in Ulan Bator maar vertrekken zaterdag naar China.

Mazzel,
Oda