On the way to Heaven.....

Hoi iedereen,

Bedankt allemaal weer voor jullie positieve reacties. Blijft leuk!!!

In Xi'an was het warm en druk. We bestelden dus een koel 'Hans-biertje' bij onze heerlijke rijstschotel, die we intussen natuurlijk met gemak naar binnen werken met stokjes. We hebben de stad nog vanaf de Bell Tower bekeken en zijn met de bus naar het Terracotta-army gegaan. Inderdaad indrukwekkend, al die ondergrondse beelden. Toen vonden we het tijd voor weer een treinreisje (ha ha). Deze keer stapten we 's morgens in en reden al snel tussen de maisvelden. Op de huizen en schuren lagen overal kolven te drogen. (Je kunt ze hier ook langs de weg bij zo'n karretje kopen.) Daarna veranderde het landschap weer in prachtige, veelal kale bergen met veel bruggen en water er tussendoor. We reden er de rest van de dag doorheen, of onderdoor want we gingen tunnel in, tunnel uit. Lekker om de natuur weer te voelen. Na een nachtje in onze luxe coupé was alles ineens anders want toen ik uit het raam keek, zag ik een mooie witte zandvlakte. Bovendien kwam net de zon vanaf de grond omhoog, een magnifiek gezicht. Net toen er ook zandduinen in zicht kwamen waren we op onze plaats van bestemming, namelijk Dunhuang. Een beetje vreemd, zo'n modern stadje in deze omgeving, maar toen we een eind gingen lopen bleek dat een paar honderd meter voorbij de flats heel armzalige, lemen huisjes stonden en in de buurt waren vrouwen met kleurige hoofddoeken bezig katoen te plukken op veldjes met dorre planten.
We maakten een uitstapje naar de Magao-grotten met boeddhabeelden; heel mooi maar je mocht alleen met een gids meelopen. Omdat ik meer geïnteresseerd was in de omgeving hebben we een dagje fietsen gehuurd (mijn knieën kwamen wel boven het stuur uit, maar ja), en zijn naar de zandduinen gegaan. Helemaal perfect. Ik heb een tijd over de zandheuvels gelopen (Els bleef bij de eerste lekker in het zonnetje zitten). Ik liep er helemaal alleen met overal zand om me heen. Bij de steile duinen gleed ik op mijn billen naar beneden, maar van het uitzicht boven raakte ik helemaal in jubelstemming. Mooiere natuur bestaat er bijna niet. Na een hele tijd zijn we pas terug gefietst want we hadden onze 'picknickmand' meegenomen.
Nergens kon je verder iets huren voor natuurtochten dus wilden we graag overdag uit Dunhuang weggaan maar helaas ging er alleen 's avonds een bus of trein, dus kozen we toch maar weer voor een 'hardsleeper' met benedenbedden. Langzamerhand worden we echte treinexperts, hoewel het vaak moeilijk is het juiste kaartje te bemachtigen omdat hier bijna niemand een woord Engels spreekt en de plaatsnamen ook alleen in het Chinees aangegeven zijn. Gelukkig zijn cijfers wel overal hetzelfde, dat scheelt. Er lopen wel massa's mensen in uniform rond en ze hebben strenge regels. Zonder kaartje kom je het station niet in, je bagage moet iedere keer door de scanner en iedereen moet voor alle treinen in de wachtruimte blijven want het perron mag je pas op als de trein in aantocht is. We moesten daar zelfs een keer met vier man netjes achter elkaar gaan staan. En in de trein moet je je kaartje afgeven en krijg je er een ander voor in de plaats. Voor je uitstapt wordt het dan weer omgeruild. Ook wordt er geregeld gedweild of geveegd, zelfs in die smerige trein (ideetje, José?). Heel komisch allemaal. Zo creëer je in ieder geval wel banen!
Nu hadden we een ruime coupé met kamelengordijntjes maar die schoven we 's ochtends natuurlijk opzij want we reden weer over vlaktes met wat bergen, alleen had alles nu een grauwe kleur en in de buurt van Urumqi zag je steeds meer industrie. Bij het station was ik weer stomverbaasd. Aan de ene kant van het perron keek je op de armoedige hutjes en aan de andere zijde had je weer de moderne torenflats. Het leek wel 100 jaar verschil op enkele meters afstand van elkaar. Onvoorstelbaar.
We kwamen hier voor de omgeving en het Heavenly Lake. De weg daar naartoe bleek inderdaad de moeite waard. Ik zag zelfs weer kamelen onderweg. Het meer was prachtig, vooral de besneeuwde bergen op de achtergrond en het pad naar boven met watervallen en rotspartijen. We logeerden wel in Urumqi waar we vlakbij het station een kamer hadden gezocht. Toen we na ons uitstapje 'thuis' een kopje thee wilden zetten, brak Els het sleutelkaartje doormidden terwijl het in het slot zat. Nadat we uitgelachen waren, gingen we proberen zielig te kijken bij de balie maar ze vroegen toch 50 yuan (plusminus 5 euro). Ze stuurden wel een mannetje om onze deur te openen en daarna gingen we bedenken wat we ter compensatie mee zouden nemen: het schilderij, de spiegel, de lamp of de waterkoker, ha ha. We hebben in ieder geval voor meer dan 5 euro lol gehad. Verder vonden we Urumqi niet belangrijk. We zijn nog wel naar het park gegaan. Daar was weer een groep mensen aan het dansen. Een heel lenig meisje nodigde mij met gebaren uit, dus deed ik een tijdje mee. Ik geloof dat ik nog heel lang moet oefenen op die sierlijk armbewegingen maar het was wel erg leuk.
Aangezien de natuur hier het belangrijkst is, verkassen we nu regelmatig. De weg naar Kashgar, een oude handelsstad van de Zijderoute, was dan ook meer dan fantastisch, namelijk via de noordkant van de Takla Mahan-woestijn. Dit was wel een van de mooiste routes die ik heb gezien. De zon scheen op de onmetelijke, afwisselende vlakte waar de ene keer kraterachtige heuvels uit de grond leken te komen zodat het net een maanlandschap was, en dan weer ineens torenhoge rotsen in allerlei kleuren. Ik raakte niet uitgekeken. Geen dier, geen mens te zien, alles kaal, alles puur, alles natuur. Je snapt niet hoeveel kleuren een kaal landschap kan hebben. Helaas niet goed over te brengen op foto's maar als je deze omgeving ziet, zover je oog reikt, dan voel je je heel nietig maar o, zo bevoorrecht omdat je er zelf deel van uitmaakt. Onderweg kwamen we ook weer een gebergte tegen. We reden zo hoog dat we uren tussen de sneeuwtoppen zaten die er, vooral in de schemering, heel apart uit zagen. Het was gewoon jammer dat het donker werd maar 's morgens was er meteen weer de vlakte en het uitzicht over de wereld, een machtig gezicht.
We zitten nu helemaal in de westpunt van China maar proberen met bussen langs de zuidkant de rest van de Takla Mahan via de Zijderoute te gaan bekijken, want ik ben hier al veel hemelse namen tegen gekomen maar voor mij geldt die benaming alleen voor de woestijn: Heavenly Desert!

Till next time,
Oda