Verjaagd uit de echte verboden stad.....

Hallo allemaal,

Hè hè, we hebben er alweer een paar duizend kilometer opzitten, per bus deze keer want er was nergens een spoorlijn te bekennen in dat deel van China.
In Kashgar was het nog erg leuk. Dit stadje leek niet Chinees maar Arabisch. Hoewel wij in een modern gedeelte logeerden, leek het wel of we in een andere tijd waren beland. Dat gevoel bleef onderweg een hele tijd. In het begin kwamen we door een aantal bijbelse dorpjes en zagen honderden ezelkarretjes, maar later kwam de woestijn in al zijn schoonheid weer voorbij. De Takla Mahan is voor het overgrote deel een zandwoestijn; mijn favoriete gebied dus. Het was dan ook van begin tot eind genieten. Niet alleen van de kale zandvlaktes en -duinen, maar deze keer was de grond af en toe begroeid. Dan zag je overal verspreid lage, ronde struikjes waardoor het leek alsof de hele woestijn versierd was. Ik vond het zó mooi!!! Soms stonden er ook wat knalgele boompjes vanwege de herfst. In combinatie met het zand was dat Kunst die in geen museum te zien is. Van mij had de tocht veel langer mogen duren. Ik had ook graag in de woestijn geslapen maar die lokale bussen stoppen helaas alleen in de bewoonde wereld, dus overnachtten we in woestijndorpjes.
Behalve de busreis begon onze rit met wat strubbelingen. 's Morgens moest ik in ons hotelletje in Kashgar al betalen omdat ik het doosje condooms open had gemaakt (zo'n doosje paste hier sowieso niet), daarna stonden we bij het verkeerde busstation en in Hotan werden we een uur na aankomst weer uit ons hotel gezet. Het was ook maar een vies hok waar net een bed in paste en bij het 'gat' op de gang kon je beter je ogen en neus dicht houden, maar toch, zomaar in het donker op straat gezet. Het was wel een Islamitische wijk; misschien had iemand geprotesteerd tegen die wilde, Westerse vrouwen. In elk geval namen we een taxi naar de andere kant van het stadje en lieten ons bij een 'chique' hotel af zetten. Zelfs daar was het spotgoedkoop. De hal was prachtig en de kamer netjes maar de (algemene) badkamer niet veel beter dan de vorige. Ze hadden hier de wc nog niet uitgevonden, laat staan de wc-eend. Van de douche maakten we dan ook maar geen gebruik want we voelden ons schoner zonder, maar we sliepen lekker. Onderweg zijn de toiletten in China zo mogelijk nog erger. Je hangt boven een lange goot waar alles doorheen drijft. Of er zitten een rij gaten in de grond waar je gezellig met z'n allen je behoefte zit te doen. Deuren zijn er geen en papier is er al helemaal niet, maar dat waren we al gewend en gelukkig hoef ik niet zo vaak.
Van Hotan naar Qiemo hadden we een slaapbus, terwijl we overdag reden. Eigelijk was het meer hangen maar op het volgende traject reed weer een gewone bus en kwamen we op tijd aan in Ruoqiang, waar we een lange wandeling maakten om de benen weer eens te strekken. Ook hadden we na een paar dagen brood heel veel zin in rijst. Het enige restaurant dat we konden vinden was in ons hotel, waar we voor vijftig cent weer door een taxichauffeur naar toe waren gebracht. (Is een goed systeem want in deze oasedorpjes wil men liever geen buitenlanders.) De menukaart konden we niet lezen en een paar minuten 'toktoktok' leverden ook niet het gewenste resultaat op. Dus tekende ik een kip met een ei en wezen we op het laatste. De kip viel niet zo goed uit want het meisje moest zo lachen dat ze de tekening aan iedereen liet zien met het bijbehorende getok, maar we aten heerlijke rijst met gebakken ei en groenten er doorheen. Zo konden we er weer tegen. Dat was ook nodig want de dag daarna stonden we om 8.00 uur weer bij het busstation. Daar bleek geen normale bus te rijden maar er kwam wel een chauffeur met een 7-persoons auto. Hij reed pas als hij genoeg passagiers had zodat we uiteindelijk met tien mensen vertrokken. Er was ook een Chinees meisje bij dat Engels sprak. Volgens haar hadden we geluk want enkele mensen wachtten al drie dagen op 'de bus'. Ze vroegen haar of wij hier voor zaken waren want er gingen nooit vreemdelingen mee. De route was uniek. Na een vlak gedeelte kwamen we bij hoge, grillige rotsen en daarna snapten wij waarom de gewone bus hier niet kon rijden. De weg ging door rivierbeddingen, over bergplateaus, langs ravijnen en urenlang reden we hoog in de bergen door de sneeuw. Schitterend, tot we ineens tussen cementbergen zaten. Nooit geweten dat er letterlijk zo'n bergen bestaan, maar gelukkig lieten we al dat stof snel achter ons en werden we in een leuk plaatsje, genaamd Mangnai, afgezet. Daar konden we in het busstation een kamer huren (normaal waarschijnlijk voor de chauffeurs), zodat we 's morgens bijna rechtstreeks vanuit ons bed in een minibus konden stappen voor een fantastische tocht die verder door de woestijn ging. De heuvels waren hier weer heel anders. Ze hadden allerlei vormen en er lag regelmatig een wit laagje op. Ik denk dat het zout was want het glinsterde helemaal in de zon. Het zou me niet hebben verbaasd als er een marsmannetje rondgewandeld had, maar er was geen levend wezen te bekennen. Ik probeerde nog zoveel mogelijk te genieten van dit wonderbaarlijke, laatste stuk woestijn dat eindigde in een vriendelijk uitziend stadje: De Lingha. Maar daar begon de ellende. Eerst gingen we per taxi naar het station want hier was weer een spoorlijn. Het lukte niet om een trein verder te krijgen, dus weer terug naar het busstation. Toen we een kaartje wilden kopen voor de volgende dag verwees de lokettiste ons naar een man in een groen uniform, die zei van Foreign Affairs te zijn. Na wat gestuntel en een paar telefoontjes begrepen wij dat we om 8.00 uur aanwezig moesten zijn en stuurde het mannetje ons met een taxi naar een hotel. Daar deden ze moeilijk en vroegen bewust een belachelijk bedrag voor een kamer. Wij weer weg en een taxichauffeur gevraagd ons naar een ander hotel te brengen. Daar waren ze heel vriendelijk en kregen we een mooie kamer. Omdat we nog niet gegeten hadden deden we wat inkopen en liepen terug. Bij het hotel kwam een auto aangescheurd die heel abrupt naast ons stopte. Twee mannen riepen wat tegen ons, maar wij liepen gewoon door. Toen we net op onze kamer waren werd er geklopt en jawel hoor, die twee kerels kwamen met de receptioniste binnen. De een bleek van de Security Police te zijn en de ander van Foreign Affairs. Ze wilden onze paspoorten zien en begonnen heel agressief te schreeuwen. We dachten te begrijpen dat ze ons voor lesbiënnes aanzagen, dus pakte ik de foto van ons gezin en begon mijn eigen verhaal. Ze leken iets vriendelijker te kijken dus liet ik ook nog enthousiast mijn fototoestel met woestijnfoto's zien. Intussen had Els ook haar camera gepakt om haar familie aan te wijzen. Maar toen hadden ze iets om ons te pesten. We moesten de foto's er allemaal af halen. Ik pakte mijn toestel terug, stopte het in mijn zak en begon weer over mijn gezin. Het ene mannetje nam daar genoegen mee maar die andere vent bleef Els lastigvallen. Intussen was zij luid en duidelijk gaan huilen (al trapte ik er niet in), maar hij commandeerde haar steeds weer alles te verwijderen. Op een gegeven moment pakte hij haar camera af en begon zomaar op knopjes te drukken. Nog nasnikkend zei Els dat het toestel het niet meer deed. De man kon toch niet lezen wat het scherm aangaf, namelijk dat er geen geheugenkaart in zat. Die had ze intussen stiekem verwijderd. Uiteindelijk gingen ze, na een uur dreigen en zeuren, met de receptioniste weg, nadat ze zich ervan verzekerd hadden dat we de volgende ochtend om 9.00 uur met de bus hun gezellige stadje zouden verlaten. Nou, graag! Dat lukte ineens zonder verdere problemen, zodat we in Xining weer aansluiting hadden op de trein. We hielden er gelukkig geen rotgevoel aan over want behalve deze dienstkloppers ontmoetten we alleen maar aardige mensen.
We zakken nu af naar het zuiden (even een tussenstop, weer in Xi'an) omdat ons visum over een paar dagen afloopt, maar ook China was in één woord: grantastig (= grandioos, fantastisch, geweldig)!

Groetjes weer,
Oda